Home en Trends - Editie 68 - 2019

We worden ontvangen met koffie en koekjes, ten huize Rob en Mia, twee goedlachse senio- ren van eind de zeventig. Zij kozen er bewust voor te verhuizen naar een serviceflat, ook al mogen ze voorlopig niet klagen over hun gezondheid. ‘Ik moet mijn bloeddruk wat in de gaten hou- den,’ lacht Rob. ‘En de dokter is nogal streng op mijn cholesterol, maar verder mag ik niet klagen.’ Mia heeft een paar jaar geleden een nieuwe heup gekregen, maar ook zij is nog kwiek ter been. ‘Vroeger was dat een zeer zware ingreep, maar de geneeskunde is zo geëvolueerd dat je tegenwoordig beter herstelt van zo’n operatie. Nu ja, misschien heb ik gewoon geluk gehad, dat kan ook,’ knipoogt ze. Jullie zijn een klein jaar geleden in deze assisten- tieflat getrokken. Hebben jullie daar lang over moeten nadenken? Rob: ‘We zijn zeker niet over één nacht ijs ge- gaan. Het is nu eenmaal een grote beslissing. Wij woonden vroeger in Oost-Vlaanderen, niet ver van Wetteren. Door omstandigheden zijn onze twee kinderen en de kleinkinderen meer richting kust gaan wonen. De ene is de liefde gevolgd, de andere zijn carrière in de haven van Zeebrugge.’ Mia: ‘Dat heeft het voor ons zeker makkelijker gemaakt om uit onze vertrouwde streek weg te trekken en de kust op te zoeken. We zitten dichter bij de kinderen en kleinkinderen en de lucht is hier gezonder.’ Wat is voor jullie van doorslaggevend belang geweest bij de keuze van jullie flat? Mia: ‘O, er zijn verschillende zaken die we in rekening hebben genomen. De nabijheid van winkels en de dijk, bijvoorbeeld. Maar ook de diensten die ze hier aanbieden. Vroeger deed ik zelf de was en de plas. Nu laat ik mijn was doen en hebben we ook een poetshulp. Ik vond het ook belangrijk om op een gelijkvloers te zitten. Ik heb al een keer gesukkeld met mijn heup en ik weet hoe kleine dingen zoals een paar traptreden opeens een hele uitdaging worden.’ Rob: ‘Ik was gecharmeerd door het comfort. Ik neem graag al eens een bad, maar naarmate je ouder wordt, is dat niet zo evident meer. Je geraakt er wel in, maar niet meer uit.’ (schatert het uit) Mia: ‘We hebben in de badkamer zo’n ding dat ons kan hijsen.We gebruiken het nog niet, maar ’t is geruststellend dat het er is.’ Rob: ‘Ik leg graag al eens een kaartje en ook dat kan hier. Er is een gemeenschappelijke, ge- zellige ontmoetingsruimte waar we niet alleen een stuk taart kunnen eten, maar ook andere bewoners ontmoeten. Ik had het niet voor mo- gelijk gehouden, maarwe hebben hier toch nog nieuwe vrienden gemaakt.’ Huren jullie of hebben jullie de serviceflat zelf gekocht? Rob: ‘Wij hebben heel ons leven hard gewerkt en het geluk gehad jaren geleden zelf iets te erven van onze ouders. Daarom hebben wij ervoor gekozen om een assistentieflat te ko- pen en niet te huren. Dat geeft ons een gerust gevoel. En op de dag dat wij er niet meer zijn, hebben onze kinderen iets in handen waar nog meer vraag naar zal zijn dan vandaag. Ik voel mij misschien nog niet grijs, maar ik ben het wel en ik ben lang niet de enige. Je leest overal dat er alleen maar senioren gaan bijkomen.’ Mia: ‘Iedereen content hé.Wij moeten ons geen zorgen maken nu en onze kinderen krijgen later een appel voor de dorst.’ ‘VERHUIZEN NAAR EEN ASSISTENTIEFLAT HEEFT ONS LEVEN ZOVEEL MAKKELIJKER GEMAAKT’ Rob en Maria – roepnaam Mia – trokken een jaar geleden in een assistentieflat aan de kust en daar hebben ze nog geen seconde spijt van gehad. © Shutterstock